¡Silencio!

¡Silencio!

A man nerviosa e palpitante o seo,

As niebras nos meus ollos condensadas,

Con un mundo de dudas nos sentidos

I un mundo de tormentos nas entrañas;

Sentindo como loitan,

En sin igual batalla,

Inmortales deseios que atormentan

E rencores que matan.

Mollo na propia sangre a dura pruma

Rompendo a vena inchada

I escribo…, escribo…, ¿para que? ¡Volvede

Ó máis fondo da ialma

Tempestosas imaxes!

¡Ide a morar cas mortas relembranzas!;

Que a man tembrosa no papel só escriba

¡Palabras, e palabras, e palabras!

¿Da idea a forma inmaculada e pura

Donde quedou velada?

::

Rosalía de Castro, Follas Novas

Truth is so rare it’s a delight to tell it…